(Dit is een vervolg op de Bank (5))
Walter leunde naar achteren. “Wat is er mis met deze? Behalve dan dat hij mijn koffie niet blieft en stront-eigenwijs is?”
“Oh, Walter, hou op! Ze wist dat hij erover zou beginnen. Walter kon het koppelen niet laten. Dat was ook zijn grootste verdienste voor de Bank. Ze keek naar zijn vest; ze zou het niet zeggen. Ze vertelde al genoeg.
“Schat, elke klant is een opportunity! Je hoeft toch niet gelijk met hem te trouwen? Jij denkt veel te veel in kleine-meisjes-chicklit. Gewoon een leuke avond. Daar mag je jezelf toch wel op trakteren? Dan brei je je nieuwe alpaca bolerootje toch gewoon een andere keer af? Je hebt dit vest toch ook niet in een weekje gemaakt? Het gaat toch vooral om wat eronder zit? Je moet er wel een beetje leven inhouden: straks werkt het niet meer. Oh…” Walter sloeg demonstratief zijn hand voor zijn mond: “Oh, kind, wat kwel je jezelf toch. Straks weet je niet eens meer hoe het moet!” Hij schudde zijn hoofd: “Keek hij teveel naar je borsten? Of…..”, Walter trommelde op de tafel, “…rook hij naar paté?”
“Nee, hij houdt niet van breien. Trouwens, ik ga niet naar die veertig-plus-party zaterdag”.
“Dagmar, kind, je bent niet wijs! Tuurlijk houdt ‘ie niet van breien, en je gaat zaterdag wél, want ik heb al kaarten. En het is ook voor dertigers. En jij gaat in je WK-jurkje en ik in mijn Vanenburg-shorts.” Walter streek door zijn haar, kwam dichterbij en zei zachtjes: “Als het een beetje meezit heb ik dan ook Dé…Echte….O-ri-gi-ne-le…EK-88….Van Basten kousen binnen.” Walter draaide zijn ogen naar het plafond en kreunde: “Oh, wat zal ik geil over de dansvloer gaan.”
1917 karakters = ca. 7,21 m
Copyright © 2014 · Honderd Meter
