de Bank (7)

(Dit is een vervolg op de Bank (6))

“Mam, wat is dit?”
“Thee: ik dacht dat je bezoek had.” Zijn moeder drukte het dienblad tegen haar borstkas. Het was half drie. Een half uur te vroeg. Meestal zette hij de thee, en dronken ze thee in de huiskamer. “Ik dacht écht dat je bezoek had.”
“Mam!”
Ze stapte met één voet over de drempel van zijn werkkamer, en rekte haar hoofd. Haar ogen speurden alle verstopplekken af. “Ik dacht dat ik een vrouwenstem hoorde…”.
“Nee. Nou, kom maar binnen met die thee dan…”
Hij klikte enkele tabbladen dicht van zijn browser.
Zijn moeder was blijven staan in de deuropening en keek hem aan. Ze kwam zelden in de werkkamer; ook vroeger niet toen zijn vader nog leefde.
Hij trok een stoel bij. “Ja, Mam, je hoorde echt een vrouwenstem. Op een bandje, Mam, op een band-je! Kom nou maar.”

Ze was naast hem komen zitten en friemelde aan het oor van haar theekopje. Dit grapje kostte hem zeker een uur. Tekst, uitleg en thee. En als hij pech had moest hij vannacht zijn bed uit, en natuurlijk de rest van de week elk woord wegen.

Hij wreef over haar bovenarm: “Het is lief dat je thee hebt gemaakt, Mam.”
Ze glimlachte: “Mag ik haar stem nog eens horen?”
“Het is een zakelijke opname; van mijn gesprek bij de Bank.” Hij hervatte het geluidsfragment:
“…een ontheffing aanvragen voor hun zorgverzekering. Zij hebben principiële bezwaren tegen verzekeringen en doen een beroep op de regeling voor gemoedsbezwaarden; een overheidsregeling. Ik weet dat, want ik heb een poosje bij een schade-afdeling gewerkt.”
“Ze klinkt heel aardig, Antal”.
“Ze werkt bij de Bank, Mam.”
“Mag ik het nog eens horen?”
Hij herhaalde het stukje.

Zijn moeder begon te wiebelen op haar stoel. “Maar, die zorgverzekering: het gaat toch niet over mij, hè?”
Hij keek weg. Hij had weinig keus gehad: zijn vader had het gevraagd, de huisarts dacht aan een uurtje per dag. Ha! Mensen hadden geen idee. Gisteren nog in de supermarkt. Mark-Lodewijk, oud-klasgenoot, nu vader van drie kinderen, mepte hem op zijn schouder: ‘Goed geregeld, kerel! Nooit volwassen worden. Ik zeg: lekker bij je moeder blijven wonen’. Antal leidde een dubbel leven. Niet eens een leven thuis en een erbuiten. Nee, twee levens tegelijk. Voor twee mensen tegelijk denken en doen. Altijd. Alles had altijd consequenties. Al acht jaar.
“Nee, Mam. Je moet niet alles op jezelf betrekken. Dit gesprek gaat over bankzaken. Mijn bankzaken. Dat heeft niets met jou te maken.” Hij wachtte tot ze hem aankeek: “Luister: ik ben echt niet de hele dag met jou bezig, Mam!”

Wordt vervolgd

2683 karakters = ca. 10,09 m
Copyright © 2014 · Honderd Meter

twittermail