Lezen verbetert fietssnelheid

Ik ben er weer ingetrapt. Op zaterdag. Aan tafel. In het magazine van onze krant staat altijd wel iets dat meeglijdt met mijn boterham en koffie. En nog iets. Als ik ter controle de keukenklok lees klopt er iets niet. Ik ben een half uur kwijt.

Eerst denk ik: “kan niet”. Dan pas handel ik. Ik red het niet meer. Jawel, snel nu. Telefoon, portemonnee, sleutels. Schoenen zonder veters. Geworstel met een shawl. Nu red ik het zeker niet meer. Ik moet! Laptop. In rugtas. De goede. Snoer mee? Vast aan stekkerdoos. Voorovergebogen hang ik over een stoel boven ’t stopcontact. Ons huishouden is niet ingericht op snelle vertrekkers.

Handschoenen. Geen tijd voor toilet. Kauwgom in plaats van. Naar buiten met open jas en tas. Waarom zijn de fietsen omgevallen? Dit haal ik echt niet meer. Proberen.

Het is mistig. De binnen- en buitenwereld matchen. Geen wind, vage kleuren, zachte lijnen. Alles is verstild, behalve het tijdstip van mijn cursus. Het artikel over Haruki Murakami is niet thuisgebleven; het reist met me mee. Murakami en de tijd. Het lukt hem om zijn lezers een ander perspectief te geven. Ik zit er middenin.
Ondanks de haast moet ik waarnemen.
Een grijs gebouw vangt mijn ogen. Ik ben er nog niet aan gewend. Er stond hier jarenlang een onbewoonde witte villa. Binnen een paar maanden is er een donkere kubus met cognac-kleurig hout neergezet. Tijd is leep.

Ik trap door. Vermijd stoplichten. Neem de spookrijdersroute. Het is nog stil op de weg. Wat zullen ze denken? Daar gaat ze weer? Ze is er te oud voor?
Ik hoef maar drie stoplichten. Het eerste staat op groen. Bij het tweede zie ik bijna de auto niet die de bocht neemt. Bij het derde wacht ik voor mijn leven.

Het station oogt rustig. “Natuurlijk mijn trein is al vertrokken. Mij wacht een leeg perron.” Ik trap door, langs hekken en hijskranen, naar de fietsenrekken, die door de stationsverbouwing verder weg staan. Daar zal ik het pas weten.
Op de tweede klok van vandaag zie ik dat ik drie minuten te vroeg ben.
Hoe kan dat? Tijd is niet lineair. Lezen leidt tot snelheid.
Om elf uur zal ik aan de volgende tafel zitten en mijn poëzieleraar zal niet zeggen dat ik me heb verlezen.

Referentie: Wat is de kracht van Haruki Murakami’s boeken? Aaf Brandt Corstius, Volkskrant Magazine, 2 december 2017

twittermail